Rozwijanie u osób niepełnosprawnych zdolności do samodzielnego funkcjonowania poprzez nauczanie codziennych czynności domowych jest jednym z najważniejszych celów rehabilitacji.
Uczenie się czynności życia codziennego  takich jak samodzielne mycie się, ubieranie, czy jedzenie to jedno z najważniejszych aspektów życia dziecka. Nabywając tych umiejętności, dzieci uczą się dbania o siebie, czego rezultatem jest samodzielność. Dzięki niej rosną ich szanse na lepsze przystosowanie emocjonalne i społeczne.
Osoby dobrze radzące sobie z czynnościami życia codziennego są bardziej zadowolone z siebie i potrafią stać się aktywnymi członkami społeczeństwa.
Głównym aspektem wychowania dziecka jest uczenie go umiejętności prowadzących do samodzielności. Jego realizacja zaczyna się od najmłodszych lat, ponieważ samodzielność rozwija się stopniowo i jej nabywanie jest długotrwałym procesem. Dzieci chcą być samodzielne.  Wszyscy wiemy jak małe dzieci potrafią być zdeterminowane w kwestii wyboru ubrania czy nalania sobie czegoś do picia. Pierwsze próby kończą się niepowodzeniem, rozlaniem napoju, czy rozsypaniem jedzenia, ale dzieci nie ustają w wysiłkach, żeby dobrze opanować daną umiejętność. Tempo nauki dla każdego dziecka będzie inne. Dzieci nie rozwijają się w tym samym tempie. Większość dzieci uczy się przez obserwowanie otoczenia. Jeśli jednak mamy do czynienia z osobą z dysfunkcją intelektualną, nie zawsze ta metoda skutkuje, trzeba ją zastąpić innymi technikami.